Een zekere mate van tweespaltigheid is in onze maatschappij wel gewenst. Van het een wordt verwacht het andere te compenseren. Het kiezen tussen twee kwaden? Het ene geeft weer genoeg gemoedsrust om het andere weer te doen. Voor we het weten c.q. doorhebben zijn we een aantal jaren verder. Aangezien dit groepsconventies zijn kan het individu zich spiegelen in de ander. Mocht het individu alsnog in een gewetenscrisis geraken, dan heeft de groep vangnetten gecreeerd zodat de 'verdwaalde'mens weer met 'hulp'op het 'juiste' spoor wordt gezet. Een mens die niet meer weet hoe het is om mens te zijn.... En het verdriet daarvan valt niet te meten.
Ken je dat? Hoe deed jij dat? Dan probeer ik dat ook zo.
Het kan te laat zijn om die poort voorbij te sluipen. Openen zal hij!
De niet nader te definieren stuwing. De onrust is onontkoombaar. Overzicht is gewenst.
Ik zal je missen.
Een troost, in de vorm van religie, is dat we elkaar weer zullen zien c.q. ontmoeten. Het gaat hier inderdaad om geloofszin. Om soulaas. Niet op feiten gestoeld. Een kwestie van perseptie, wie immer. De angst vreet aan je. Het put je uit. Zorg voor de kinderen. Wat als wij er niet meer zijn? Als de gevolgen van onze daden verantwoord dienen te worden...
Ik ben er dan toch niet meer is de tendens. Het schuldgevoel is als een zak met bakstenen die je maar met je meezeult. Zet 'm naast je neer en beweeg verder. Dat loopt wat lekkerder. Het holistisch gegeven. De ultieme vrijbrief. Mijn zijn, de aard van het beestje, dicteert mij als ik in de spiegel kijk om mijn voetafdruk 'klein' te houden. Het is een dagtaak om mijn gemoedsrust wederom te corrigeren en er weer een bevredigende en constructieve beleving aan over te houden.
In het hindoeisme (weer zo'n -isme) zegt men dat je je moet verzetten tegen de zwaartekracht. De programering is per slot van rekening Progressie. Zo resulteert het opstaan uit je luie stoel uiteindelijk in een beter gevoel. Vertel aan je soortgenoot wat je allemaal voor elkaar hebt gekregen, dan ben je enorm gespitst op wat zijn of haar reactie zal zijn. Deze reactie draagt bij in hoeverre je steunpilaar van excistentie stevig zal zijn. De onuitgesproken afspraak binnen de groep is wel dat je het allemaal zelf hebt gedaan. Ondanks empirisch onderzoek dat het een feit is dat we niet zonder elkaar kunnen. Wat irritant en oh zo geweldig is dit!
Constant word ik geconfronteert met een ander niveau, een andere constelatie, een andere status quo. Er zijn antennes nodig. Er is een communicatietechniek nodig. Maar welke?
Steeds weer met een zaklantaarn die duisternis aftasten, op zoek naar herkenbaarheden, die kunnen resulteren in gemeenschappelijkheden.
Ik respecteer jou ruimte en ik verwacht dat jij dat ook doet...(?) De discussie over het gegeven Vrijheid is van alle tijden. Is er steeds een herformulering nodig of bestaat er zoiets als een universele duiding?
Ik ben geneigd om het intellectueel en emotioneel, vanuit mijn cocon, te gaan verwoorden met alle beperkingen en tekortkomingen. Vanuit de geschiedenis hebben we 'geleerd' dat er soortgenoten waren die behoorlijk zijn doorgeschoten.
Toch komt mij - als ik 't hierover heb- altijd het beeld van een driehoek (piramidevorm) naar boven. Een brede onderlaag ( het últieme' onbewuste aan de basis) en steeds verder naar de top van de driehoek, hoe bewuster het individu. Je bewustzijnsniveau bestaat dus bij de gratie van de lagen boven en onder jou. Een symbiose. Een onontkoombaar confrontatie-gewricht.
Hoe ouder ik word hoe aangenamer is het als iemand mijn verhaal herkent. Vroeger ervaarde ik dit vooral als bagataliserend w.b. mijn '' uniek' probleem. Een mooie metafoor vind ik:
Beschouw de omgeving / de maatschappij / je gehele invloedsfeer als een vloeistof. Omdat je bent, ben je er totaal in ondergedompeld. Er is dan altijd een 'full-contact', een totale oppervlaktecontact met jou als mens. Want ik besta bij de gratie van mijn omgeving waar de rest van de mensheid bij hoort. Deze vloeistof is levengevend en essentieel voor je wordingsproces, een constante leerproces. (wordt vervolgd )