At the end of the day concludeer ik toch dat het gaat over een schuldgevoel over het feit dat ik niets aan kunst heb gedaan. Jaren lang aan kunst gewerkt met natuurlijk de nodige tussenposes. Is het een therapeutisch proces of niet? Het feit dat ik vanaf oktober 2009 niets meer fysiek aan het maken van kunst ( schilderen en tekenen) heb gedaan gaat op een gegeven moment toch parten spelen.
Ben ik uberhaupt nog kunstenaar??
In de perioden in het verleden dat ik ook 'niets' aan kunst had gedaan was ik ook constant in een staat van onrust, maar nadat ik weer ermee begonnen was kon ik concluderen dat die afgelopen periodes niet vergooid waren en als ik een tijd afstand van mijn nieuw werk had genomen bleek dat er elementen /thematiek traceerbaar waren uit die tijd dat ik zogenaamd niets had gedaan. Dit is een soulaas voor het hier en nu, de fase waarin ik 'niets' aan kunst doe.
Als je gewend bent aan een constante stroom van ideeen / concepten en op een gegeven moment houdt het op, door allerlei redenen (de meeste redenen weet ik niet). Ik realiseer me dat het maken van kunst is een reden van BESTAAN geworden, in de loop der jaren. Valt dit weg, dan is het zeer aannemelijk dat ik dan in een vorm van paniek terecht kom, in een pure excistentieel dillema. Ik ben gewend om me als kunstenaar te profileren naar de 'buitenwereld' toe, maar als er in het prive-atelier-gebeuren eigenlijk niets wezenlijks gebeurd dan ontstaat er uiteindelijk een identiteitscrisis. Elke keer als dit innerlijk conflict opspeelt probeer ik nu altijd tegen mezelf te zeggen: "Het komt wel weer terug! Maak je vooral geen zorgen, het jezelf druk maken belemmert de creativiteits-flow en werkt dan contra-productief." Moet ik condities scheppen waarbinnen ik 'HET' weer kan vatten en herken en voel?? Wat zijn deze condities dan?
Nee, ik moet 't open laten. Niet geobsedeerd raken.
Op een relaxte en 'Go-with-the-flow-manier' mezelf prikkelen met beeldmateriaal afkomstig uit zeer verschillende bronnen in samengang met mijn eigen belevingswereld.
Niets is te duiden en nergens is daadwerkelijk een vinger op te leggen. Carte -blanche geef ik mezelf, onvoorwaardelijk. In het achterhoofd spookt toch nog altijd een 'schuld-fantoom'.
Heeft dit te maken met mijn 'christelijke opvoeding', wat betreft het schuldgevoel-concept?
Quit Pro Quo ??
Ik heb geen vaste baan! Ik heb een uitkering, waarover ik mijzelf om de zoveel tijd alert moet houden dat ik daar recht op heb, binnen dit samenstel van dingen. Om inderdaad dat schuldgevoel de kop in te drukken. Dan is de volgende gedachte: Ik ben kunstenaar. Een kunstenaar die zelden wat verkoopt en exposeert. Wat is mijn CDA-achtige bijdrage aan onze maatschappij? Nee, nee, ik moet mijzelf beschermen tegen dat soort projecties uit de maatschappij wat creatief contra-productief werkt en dan is helemaal het hek van de dam als je als individu daaraan toegeeft.
Uit eindelijk gaat het om het feit van geluk.
Buiten de vraag om wat geluk is, probeer ik elke dag weer te bepalen wat ik - en vooral ik - belangrijk vind wat ik die desbetreffende dag wil doen ! Onze soort - het mens-dier- heeft de behoefte aan vooruitgang, tenminste aan een idee hiervan. Of die vooruitgang dan met een voorkeur te maken moet hebben is geen issue, maar een welkome bijkomstigheid c.q. keuze. Elk klein succesje wat je gescoord hebt is binnen, mits hierover conclussies getrokken wordt, een niet onbelangrijk gedrag.
Maatregelen nemen vanuit een mentale toestand van redelijk complete ongewisheid. De eerste actie voedt de volgende actie met zijn gevolgen. In ieder geval is er beweging. Een effectieve motoriek, broodnodig voor mijn fysieke en mentale constellatie.
Kort door de bocht gezegd: Opstaan vanuit je luie stoel.
Is de oplossing het 'gewoon' beginnen met werken of toch het gaandeweg ontwikkelen van een concept, gevoed door interesse-gebieden?
Het verzamelen van beeldmateriaal wat mij prikkelt?
Prioriteiten.
Waaraan besteed ik op dit moment mijn energie?
Ben ik het eens met deze energie-huishouding?
Het is momenteel zo en niet anders.
Anders was het wel anders gegaan!
En waarschijnlijk op een fatale wijze.
Verder wijd ik daar niet over uit, het is per slot van rekening: Internet!
De mentale voorjaarsschoonmaak schept nieuwe ruimte in mijn zijn / hoofd,
waardoor ik hopelijk -misschien herken je dit wel- weer met mijn kunst aan de gang kan!
Een vuistregel:
De tijd waarbinnen je niets aan kunst doet is nooit een verloren tijd!